Kookworkshop? Maar dan gaat mijn zus trouwen!
Mingfang Wang 31 augustus 2017
De afdeling Buitenland van de Rabobank had een personeelsfeestje. Een van de collega’s werd uitgezonden naar China en bij wijze van afscheid wilden ze hem een beetje Chinees leren tijdens een workshop Chinees koken. Ik was net begonnen met het geven van workshops, dus ik riep meteen volmondig ja.
‘We komen met 32 personen,’ zei het meisje van de bank. Ik slikte even. In de zaal waar in de workshop gaf, pasten er hooguit 18.
‘Geen probleem,’ beweerde ik. Wie zei er nee tegen 32 betalende gasten?
Toen noemde ze de datum waarop de workshop moest plaatsvinden. Ik bladerde in de agenda van het restaurant en verstijfde opnieuw. Waarom die datum? Moest het echt op die datum? In grote letters stond in de agenda de bruiloft van mijn zus aangekondigd.
Het is al weer tien jaar geleden dat een vriendin van een vriendin alles wilde weten over hoe de gerechten in mijn restaurant werden klaargemaakt. Ik had iets bijzonders voor ze op tafel gezet, iets wat niet op de kaart stond, en ze wilde meteen het recept hebben.
‘Weet je wat je moet doen?’ riep ze enthousiast. ‘Er zijn tegenwoordig overal workshops voor, maar ik heb nog nooit een workshop Chinees koken gezien. Dat moet je gaan doen!’
We bespraken uitgebreid wat daarvoor nodig was en hoe dat eruit moest zien. Mijn restaurant had twee zalen, waarvan de kleine eigenlijk nauwelijks gebruikt werd. Die zou daar uitermate geschikt voor zijn. Alleen voorzag ik wel ingrijpende verbouwingen en dure investeringen.
Het idee bleef in mijn hoofd hangen en op een goede avond nodigde ik wat vrienden uit om een kookworkshop uit te proberen. We maakten wat simpele gerechten en het was een supergezellige avond. Het bleek uitvoerbaar en we zetten direct op de website dat ik ook workshops Chinees koken gaf. Men kon zich gaan inschrijven!
Een week later werd ik gebeld door het meisje van de bank. Google had zijn werk al gedaan! De daarop volgende weken heb ik eindeloos lopen nadenken en puzzelen over hoe ik het voor elkaar moest krijgen. Waar had ik in hemelsnaam ruimte om 32 personen niet alleen te laten koken, maar het gekookte ook nog te laten opeten? Hoe kon ik mijn grote zaal ombouwen tot een kookstudio?
De rest van de tijd moest de zaal gebruikt worden als restaurant, dus de avond vóór de workshop heb ik de boel verbouwd zodat er geen tafel en geen stoel meer op zijn plaats stond. Op de dag zelf was ik al vanaf vroeg in de ochtend druk met de workshop. Ik wilde met mijn cursisten vier verschillende soorten dimsum maken, twee soepjes en vier hoofdgerechten. Daarvoor moest ik alle inkopen doen, alles wassen, porties maken en klaarzetten, en ik maakte ook nog voor alle deelnemers een certificaat waaruit hun expertise als Chinese chef bleek. Ik was de hele dag aan het rennen, ook al omdat ik niet kon delegeren. Ik had altijd het gevoel dat het uitleggen wat er moet gebeuren net zo lang duurde als het zelf doen.
Halverwege de middag kwam een vriendin mijn haar doen. Niet dat ik daar tijd voor had, maar ik moest er later vanavond toch feestelijk uitzien op de bruiloft van mijn zus. Gelukkig begonnen Chinese bruiloften pas om een uur of tien — de meeste gasten werkten immers in de horeca — dus ik kon er na de workshop naartoe.
Ik was ervan overtuigd dat de bankmensen heerlijk hebben gegeten, hoewel de nadruk natuurlijk lag op het gezellig samenzijn en het afscheid van hun collega. In elk geval hebben ze alles opgegeten.
Zelden was mijn zaak zo’n puinhoop geweest, maar ik heb er geen acht op geslagen en ben meteen toen iedereen de deur uit was in mijn galajurk geschoten. Het was toch wat later geworden dan verwacht en mijn vader had al een uur ongeduldig naar mij en mijn workshop staan kijken. Natuurlijk was ik wat aan de late kant, maar ik was er in elk geval. Niet helemaal fris, niet helemaal uitgerust, maar in een mooie galajurk en met mijn haren opgestoken.
Het heerlijkste eten werd geserveerd, maar het kon me niet bekoren. Hoewel ik de hele dag nog niet gegeten had, was ik nu te moe om er nog mee te beginnen. Uitgeput liet ik me onderuit in mijn stoel zakken. AUW! Allemachtig. In deze strakke galajurk kon ik niet eens mijn rug meer buigen. Het was mijn lot om de rest van de avond rechtop te zitten. Ik gaapte even flink. Wat een avond.
